De tijd is gekomen om het anders te doen. Om ruimte te maken in mijn hoofd. De ‘aan knop’ eens ‘uit’ te zetten. Ik had het te lang voor me uitgeschoven. Ik was ook niet anders gewend. Het alleen doen. Alleen hulp vragen als je echt niet anders kan. Natuurlijk kan het altijd anders en maak je op het moment dat je ergens mee geconfronteerd een afweging. Neem je een besluit. Ik realiseer me nu dat ik met mijn acties ook anderen de kans ontneem of heb ontnomen om hun verantwoordelijkheid te pakken. Om in te stappen.
Ik mag dus niet achterom kijken naar alles wat er is gebeurd zonder daar mijn eigen rol scherp in de gaten te houden. Niet mopperen over het feit dat ik alles alleen moet doen, maar me realiseren dat het een gedeelde verantwoordelijkheid is. De zorg voor een familielid. Dat mijn houding er ook voor heeft gezorgd dat anderen konden duiken. Ik weet dat ik nu degene ben die iets in het systeem moet veranderen.
Afstand nemen van mijn ‘magische’ plek. De plek die voor mij zo vanzelfsprekend is en daardoor veilig. De plek die mij van jongs af aan was toebedeeld en mij op het lijf geschreven leek. Die van zorgen, regelen en verantwoordelijkheid nemen. Terugkijkend realiseer ik me dat het de plek was om regie te houden, geliefd te blijven en de ander geen zorg om mij te laten hebben. ‘Ze’, mijn ouders en mijn kinderen, hadden immers al zorg genoeg. Niet om mij, ik red het allemaal wel. Ik zorg voor hen en ondertussen staat mijn hele leven in het teken van de ander.
Dit inzicht komt niet zomaar. Er moet een ander zijn die je wakker schudt of je moet tegen je eigen grenzen aanlopen. Dat laatste is me gelukkig slechts eenmaal overkomen. In mijn werk en de grens was toentertijd duidelijk. Ik kon niet meer heen, niet meer alle ballen omhoog houden.
Maar dit inzicht kwam na vele gesprekken met mijn huidige partner en ook na een tiendaagse opleiding bij Phoenix ‘De tekens verstaan’. Mijn magische plek werd daar onder een vergrootglas gelegd. Terug naar mijn plek in het gezin en alles wat daarmee samen hangt. Ik wist dat het anders moest en wilde zo niet verder. Het juk moet af, het harnas moet uit en dat vraagt van mij de verandering. Een kleine actie om het systeem te veranderen.
Ik moet dus hulp inschakelen. Anderen de kans geven om ook hun verantwoordelijkheid te nemen. Dat is best moeilijk. Ik had mijn broer en zus al jaren niet gesproken. Er was geen ruzie, maar onze levens liepen niet meer synchroon en we groeiden uit elkaar. We hebben echter wel een gedeelde verantwoordelijkheid en zorg. Mijn moeder, haar gezondheid en welbevinden. Dat kan ik niet alleen, maar zij ook niet.
Dus ik app ze en vraag hen of we een keer samen kunnen praten. Dat ik me zorgen maak en dat ik hen nodig heb. Ze zijn blij met mijn app, we maken een afspraak. Ik ben voor het eerst sinds 20 jaar thuis bij mijn broer en ook mijn zus is daar. We zijn heel verschillend, maar we willen hetzelfde. Dat schept een band en dat voelt als niet meer alleen. We pakken allemaal een deel, de één wat meer dan de ander. Wat binnen onze mogelijkheden ligt. We zijn open en eerlijk over dat wat ons drijft, wat ons tegenhoudt en wat we kunnen opbrengen. We pakken allemaal een plek. Dat kan nu.
Karin Scholte (Donkers) schoolleider, leraar, moeder, partner, dochter en nog veel meer.
Opdracht voor blog de zomer door; Wat voor activiteit (dus iets actiefs) heb je gedaan tijdens een vakantieperiode waarbij je erg getwijfeld hebt of je het zou doen maar er toch concreet wat mee hebt gedaan?
Sterkte met het vervolg!
PS: ik zie dat je jouw naam hier hebt veranderd.
Vriendelijke groet,
Hulp vragen is moeilijk. Eén van de moeilijkste dingen die er is, vind ik. Zeker voor iemand die zelf wél hulp geeft. Die gewend is sterk te zijn.
Maar hulp vragen is ook sterk.
Fijn dat het nu in elk geval met je broer en zus gelukt is.
Sterkte met de situatie.