Van dat wat ik zie, naar dat wat was.

Ik kijk in de spiegel en ik zie ‘me’. Een vrouw van 59 en dat kun je zien. Ik kijk naar je foto en ik zie ‘je’. Een lange man, donker haar, bruine ogen. Een man van 59 jaar voor de laatste keer op een foto anders dan een röntgenfoto of MRI. Je bent niet meer maar wel nog dezelfde en al 11 jaar net als toen. Je bent niets veranderd, de tijd heeft voor jou stil gestaan. Een voordeel voor mij, altijd deze leeftijd in mijn herinnering. Ik kijk weer in de spiegel en probeer dat wat ik zie nog wat glad te strijken en aantrekkelijk te kijken. Geen effect. We hebben nu dezelfde leeftijd. Alleen jij werd niet ouder en overleed toen je mijn leeftijd was. Of ik de jouwe. Terug in gedachten naar het eerste moment, onze ontmoeting. Van dat wat ik zie naar dat wat was.

Het is niet meer de Karin van zo’n 40 jaar geleden. Een meid van nog geen 20 in het laatste jaar van de lerarenopleiding. Een jong volwassene met haar diploma bijna op zak. Nog een jaar stage voor de boeg. Lang krullend haar, bruin gebrand door de zon, gekleed in een spijkerbroek, wijde sweater en witte gympen. Een school in een volkswijk in Alkmaar, net gestart met twee groepen als vervolgonderwijs op de reeds al vele jaren bestaande kleutergroepen. Een 3/4/5 en 6;7/8 samen in een groep. Mijn stage zou zich daar ‘afspelen’. Mijn mede student bij de ene leerkracht en ik bij de andere. Een man en een vrouw, allebei zo’n jaar of 30. We mochten zelf kiezen bij wie. Zij koos de vrouwelijke leerkracht en ik kreeg jou als mijn begeleider. Samen grappend over het feit dat je wel homo moest zijn want waarom was je anders nog vrijgezel.

De stage duurde slechts 3 maanden alvorens ik me over liet plaatsen naar een andere school. De ontvlammende liefde en zijn rol als beoordelaar van mijn onderwijspraktijk waren in strijd met alle omgangsregels binnen het onderwijs. Geen relaties met studenten, verkeerde machtsverhouding, te groot leeftijdsverschil en veel te verliefd. De vonk sloeg over tijdens het samen voorbereiden van een muziekproject in de kerstvakantie. Ja zo fout, bij hem thuis. Ik had er nog net voor gezorgd dat ik mijn ruim 5 jaar durende relatie had beëindigd maar ‘het’ liep allemaal naadloos in elkaar over. Ruim 11 jaar leeftijdsverschil en de vele gesprekken over wat dat betekende voor ons, onze toekomst, onze omgeving en vriendenkring maar geen enkele twijfel. Hij was het voor mij en ik voor hem. Binnen het jaar woonden we samen en gingen we vol vertrouwen het leven tegemoet. 27 jaar mocht ‘het feestje’ duren waarvan we 25 jaar getrouwd waren met een resultaat van twee koningskinderen, een meisje en een jongen. En toen eindigde het sprookje binnen 9 maanden na de eerste uitslag; longkanker.

En nu denk ik terug aan jou en aan de afgelopen 11 jaar. Wat heb je veel gemist, wat is er veel gebeurd. Wat ben ik blij dat je veel hebt gemist en wat betreur ik dat je veel hebt gemist. Ik moet je bekennen dat naast alle prachtige gebeurtenissen, er ook veel dingen zijn die jou bespaard zijn gebleven. Ik ga ze niet opnoemen want ik ga er voor het gemak van uit dat mocht je ‘meekijken’ je weet waar ik het over heb. Mocht het hierna wel een groot zwart gat zijn, dan is er ook gewoon niets meer. C’est ça. Ik zal niet degene zijn die jou vol overgave attent gaat maken op alle gemis van mooie dingen of juist ellende. Ik ga dat niet doen, ga niets zeggen. Jij weet het, ik weet het, wij weten het. Ik leefde mijn leven alleen en op mijn manier, soms heel eenzaam en verdrietig maar een andere keer ook blij dat ik aan niemand verantwoording hoefde af te leggen en mijn eigen fouten kon maken. Er is geen noodzaak om herinneringen of expliciete gebeurtenissen te ontrafelen of te duiden.

Nou één dingetje dan. De herinneringen aan jou, aan ons, aan toen, vervagen niet hoor. Weet je nog hoe bang ik was dat ik na een aantal jaren niet meer zou weten hoe je stem zou klinken, hoe je zou aanvoelen en ruiken? Die angst om je te vergeten, ons te vergeten of dat anderen je zouden vergeten. Maar ook de angst dat ik niet meer zou kunnen ‘voelen’, geen empathie voor anderen of in mijn ogen minder belangrijke dingen zou kunnen opbrengen, hard zou worden, verbitterd misschien en ik dat ik zou blijven hangen in het verleden? Dat is dus niet zo! Een mens is tot veel instaat als ‘ie’ ooit veel liefde heeft mogen ervaren en blijkt heel flexibel te zijn. Mooi hè om te horen dat je toch gelijk hebt gekregen toen je zei:

“Jullie gaan het redden met z’n drieën, jullie gaan door met leven en het het leven gaat door met jullie. Het heeft nog van alles in petto. Jullie moeten en gaan het doen!”

❤️you forever

In memoriam TH.H. Donkers 20-06-1950 – 05-05-2010

Dank je!

Karin Donkers

7 reacties op “Van dat wat ik zie, naar dat wat was.

  1. Zuchten en slikken moet ik ervan, deze blogpost. We hebben het niet gehad over hoe jullie elkaar leerden kennen en hoe het begin was van jullie samen zijn.

    Ik bewonder de schoonheid waarmee je pijn, vreugde, verbazing en verdriet onder woorden weet te brengen. Ik weet zeker dat Ted meeleest.
    Misschien drinken die mannen van ons samen wel een wijntje boven. Dit terwijl ze de struggelingen, die we hebben, bespreken, ons soms uitlachen en vooral ons bewonderen

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.