Veel vragen, veel opmerkingen maar hier mijn verhaal op mijn moment 


Het is geen verantwoording afleggen maar er komen zoveel vragen over mijn keuze, mijn stappen en mijn motivatie, dat ik het graag met jullie wil delen. Op mijn moment en op mijn manier. En nu is het tijd. 
Een ding wist ik zeker, even geen schoolleider meer. Niet omdat ik geen fijne tijd als schoolleider heb gehad of geen mooi team om mee te werken. Dat was zeker niet het geval, maar ik was duidelijk toe aan iets anders. Wat? Ik wilde leraren coachen, schoolteams begeleiden bij de invoering van een sociale elektronische leeromgeving, Werkplekleren een plek geven in het PO en de daarbij behorende scholing verzorgen. Een besluit dat niet zomaar genomen wordt. Waar best wat slapeloze nachten aan zijn besteed. Ik zou eerst een jaar verlof opnemen maar heb toch gekozen om ontslag te nemen omdat het voor mij duidelijk was dat ik niet terug wilde als schoolleider op mijn toenmalige school. En zo geschiedde op 31-7-2015.

Met mijn leidinggevende heb ik wel de afspraak mogen maken dat als ‘het’ niet zou bevallen, niet zou lukken, ik dan weer in dienst kon komen bij de stichting in ieder geval als leraar.

Ik mocht het dus een jaar uitproberen. 
Ik kreeg meteen als zzp-er een overeenkomst voor 3 dagen aangeboden en ging veel leren. Alles was nieuw, alles was een avontuur en alles was spannend. En wat heb ik veel geleerd. Maar al snel bleek dat de PO markt aardig op slot zat voor wat betreft innovatieve ontwikkelingen en dat ik zeker niet geschikt was voor marketing en aquisitie. Hoezeer ik ook geloof in de diensten en producten van dit bedrijf, ik ben geen verkoper. Ik ben iemand die mensen enthousiasmeert door mijn eigen enthousiasme en blijk een zeer groot onderwijshart te hebben. Ik ben iemand die graag met mensen iets moois ‘neerzet’, iets samen ontwikkelt. Ik mag graag mensen begeleiden en zien ‘groeien’ in hun ontwikkeling. Dit heb ik echter het afgelopen jaar niet kunnen doen of in ieder geval te weinig. 

Gedurende dit eerste jaar gebeurden er in mijn privé leven een aantal dingen die mij deden realiseren dat je heel kwetsbaar bent en je heel erg nodig kan zijn voor je naasten. Een ziekte of gebeurtenis kan je hele leven op z’n kop zetten. En natuurlijk wist ik dit wel door het overlijden van mijn echtgenoot 6 jaar geleden, maar dat ‘dit’ nu opnieuw zoveel energie zou vreten, weet ik nu meer dan ooit. 
Mijn nieuwe’ baan stond in het teken van teveel omschakelingen en trieste maar ook blije gebeurtenissen en ik merkte dat er steeds minder ruimte overbleef om zorgen te moeten maken over dingen als inkomen en sociale zekerheid. Het benauwde me als ik ‘s ochtends om 6 uur in de auto stapte na een zware dag of nacht. En begrijp me goed die nacht was niet zwaar geweest omdat die was ingevuld met uitspattingen, drankmisbruik of andere niet nader omschreven activiteiten. De nachten maar ook dagen waren zwaar vanwege alle nieuwe indrukken, het wennen aan een andere werkomgeving met de daarbij horende investeringen en targets, maar nog veel meer door de zorg en spanning over ziekten en opnames van meerdere familieleden. De angst om er niet te zijn als ik nodig was, ver weg zat en eerst twee tot drie uur moest rijden voor ik weer ‘thuis’ was, me geen ziekte- of verlofdagen kon permitteren omdat ik niet verzekerd was. De vele ongelukken onderweg naar mijn werklocatie maakte deze onzekerheid alleen maar groter. Ik miste op mijn thuiswerkdagen de afleiding en samenwerking met een team of collega’s. 

Ik vond geen ruimte en energie om me te oriënteren op mogelijkheden buiten het bedrijf waar ik mijn eerste opdracht kreeg. De drie dagen waren even naast alle persoonlijke ervaringen en ontwikkelingen meer dan genoeg. Ik gebruikte mijn vrije dagen om creatief bezig te zijn en tot rust te komen.
En voor je weet is het dan juni en zijn we een jaar verder. En in de commerciële wereld moet geld verdiend worden en moet jouw salaris wel op de èèn of andere manier terugverdiend worden. Mijn targets werden niet gehaald en de onheilstijding dat men mij geen garantie meer kon geven voor 3 dagen werk volgde. En hoewel deze boodschap niet helemaal uit de lucht kwam vallen, sloeg ie wel in als een bom. Er ontstond toch iets van paniek en al snel werden de eerste sollicitatiebrieven geschreven en gesprekken gevoerd. Ik was echter zo moe en wist eigenlijk ook helemaal niet wat ik wilde. Ik wilde me geen zorgen om inkomen en sociale zekerheid hoeven maken. Ik ben immers wel kostwinnaar en heb als zelfstandige geen recht op een uitkering. 

Ik besloot dus, hoe moeilijk die stap ook was, om een afspraak met mijn voormalig leidinggevende te maken. 

Ik zou weer voor de Stichting gaan werken maar niet meer als leidinggevende. Alle aantrekkelijke vacatures voor leraar waren natuurlijk zo kort voor de vakantie inmiddels vervuld. De mogelijkheden voor een baan als schoolleider of interim wees ik af. Ik besloot echter wel dat ik niet kieskeurig zou zijn, want ik bevond me in een hele afhankelijke positie. Niettemin had ik voor mezelf wel heel helder dat er op dit moment even geen energie en ruimte was voor een managementfunctie met de daarbij behorende verantwoordelijkheden. Mijn privésituatie en mijn eigen welbevinden lieten dat niet toe.
Een week voor de vakantie werd ik gebeld met de vraag of ik drie kleutergroepen wilde begeleiden. Drie verschillende groepen, samenwerken met drie verschillende leraren op twee verschillende locaties. Een onderwijsconcept dat misschien wel lijnrecht staat tegenover de visie Ontwikkelingsgericht Onderwijs, maar wel kleuters. De leeftijdsgroep waar ik mijn onderwijscarrière ooit mee begonnen was. Geen eigen groep, dus minder verantwoordelijkheden en misschien is dat op dit moment wel het beste. 

‘Kinderen zijn kinderen’ gonsde het door mijn hoofd. Ga het gewoon doen en ga vanuit daar maar weer verder kijken. Ga de activiteiten waar je hart ligt, zoals het begeleiden en coachen van schoolteams en individuele leraren, naast je werkzaamheden verder uitbouwen. Of ga weer gelukkig worden in het onderwijs, bij de kleuters of elders. Je krijgt nu de kans om dit weer te gaan doen. Misschien ‘past’ dit wel even het best bij de ‘woelige tijden’ waar je je in begeeft. 
Ik ben het gesprek aangegaan en heb meteen ja gezegd. Ik had deze zekerheid nodig en was blij dat een schoolleider van dezelfde stichting het aandurft, om na jaren als schoolleiders te hebben samengewerkt, mij als leraar op zijn school te hebben. Ik ben heel duidelijk en eerlijk geweest over mijn keuzes en motivatie en dat werd gewaardeerd. Zodra er een mooie kans voorbij komt, zal ik weer stappen maken. Als mijn privé-situatie dat toe laat en ik er zelf aan toe ben. Het komende jaar mag dat maar hoeft het niet.

Hij (de schoolleider) is duidelijk geweest over zijn verwachtingen en over het feit dat er geen tweede schoolleider binnen zijn team kan komen en dat dat van mij flink wat aanpassing zal vragen. Ik ben enkele dagen goed van slag geweest en heb flink gehuild. Het voelde als falen en terug gaan met hangende pootjes. Maar al gauw kwam het besef dat niet proberen je een gevoel van spijt zou hebben kunnen gegeven want ‘niet geschoten is altijd mis’. Het is anders gelopen dan ik had gehoopt maar er is geen spijt. Ik heb het afgelopen jaar veel geleerd maar vooral dat gezondheid, dus geestelijk en lichamelijk welbevinden echt het belangrijkste is. 

Ik zal het komende schooljaar drie dagen weer met ‘mijn poten in de klei staan’ en daarnaast als zzp-er de mogelijkheid houden om coachings-en begeleidingstrajecten te doen En mocht de laatstgenoemde te veel tijd in beslag gaan nemen, zal ik opnieuw keuzes moeten/mogen maken. En zal mijn bemoeienis of ergernis mbt het leidinggeven of visie op school te ingewikkeld worden, weet ik wat mij te doen staat. 

Maar het is goed zo, voor nu.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.