Voor mijn team: “Ik geloof dat, ik beloof dat.”

Nieuwe kansen, voornemens en uitdagingen. Een nieuwjaar waar van alles weer kan gebeuren. Gek maar op de een of andere manier kijk ik daar helemaal niet zo naar uit dit jaar. Misschien ben ik wel veel meer op zoek naar iets ouds en iets dat al was, iets bestaands. Iets vertrouwds in plaats van steeds iets anders en nieuw. Te vaak moeten switchen en aanpassen. Teveel wijzigingen, die elkaar te snel opvolgen. Teveel protocollen die dan ook weer op teveel verschillende manieren konden worden geïnterpreteerd. We hebben er allemaal mee te maken gehad. Zo mochten en konden we niets, en zo mocht er weer van alles. Zo zaten we met z’n allen op school, in de klas, in een vergadering of samen aan de thee en koffie en geen dag later waren we samen met de leerlingen thuis aan het werk en op afstand aan het lesgeven. De overgangen waren groot en de aanpassingen talrijk.

Gewend aan eigen keuzes en eigen regie, werden we nu in een keurslijf geduwd en moesten we van alles. En ja, we moeten altijd al van alles maar dan hebben we in ieder geval zelf de verantwoordelijkheid over hoe, waar en wanneer. En natuurlijk weet ik inmiddels wel dat het hele leven zo in elkaar zit, onbestendig en vol verrassingen maar een beetje minder mag wat mij betreft wel. De kans bestaat natuurlijk dat we te maken krijgen met een heel saai jaar. Maar dat risico neem ik dan. Een beetje spanning inbrengen is altijd makkelijker dan angst en spanning reduceren.

Jaren geleden vergeleek ik een leerkracht met een Kameleon in een door—- mij geschreven blog—-. Altijd aan moeten passen aan omstandigheden en instaat moeten zijn om om te gaan met verschillende kinderen, ouders en collega’s. Geleerde kennis en vaardigheden geven je misschien het vertrouwen dat je competent bent om les te geven maar dat wil nog niet zeggen dat je alles wat daarnaast op je weg komt het hoofd kunt bieden. Laten we eerlijk zijn hoe vaak gebeuren er geen dingen waar je toch even van staat te wankelen op je benen en je blij bent dat je ruggespraak kunt houden met collega’s, vrienden of echtgenoot of levenspartner.

Nou mensen, er zijn het afgelopen jaar voldoende van dit soort momenten geweest, we zijn met z’n allen wel echte Kameleons. De leerkracht, de geruststellende, de daadkrachtige, de beleefde, de positieve, de troostende, de meerwetende, de luisteraar, de uitlegger, de doorvrager. Er is veel vanuit de niet bestaande gereedschapskist gevraagd.

Wat is er een beroep op jullie flexibiliteit gedaan en wat zijn jullie in staat geweest om met elkaar, ondanks de beperkingen, mooi onderwijs te geven en positief te blijven. Respect voor jullie want ik weet ook dat ikzelf soms heel veel moeite had en heb om mijn baan nog leuk te vinden. En ik weet ook dat er van mij veel minder omschakelingen gevraagd zijn. Dat ik volwassen kinderen heb, geen kleine kinderen of pubers thuis om rekening mee te houden. Het kan dus niet anders dan jullie waren en zijn Kameleons. Toch zijn we er nog niet en hoe stoer we ook lijken en we het redden om ons hoofd boven water te houden tijdens deze onbestendige en onzekere tijd, niets is wat het lijkt.

 Vaak komt de klap pas achteraf.

Ik weet inmiddels dat je nooit kunt inschatten wat dit soort dingen met mensen doen, zo heb ik onlangs nog mogen ervaren tijdens ons gesprek over ontkoppeling en je niet welkom voelen. Iets wat 4 jaar geleden gebeurde, kan oppiepen op momenten dat je het niet verwacht. Zo hoorde ik wat deze emotie nog met jullie deed terwijl ik dacht dat we het hadden afgesloten. Maar nog steeds speelt alles rondom de uitzetting en strijd om er te mogen zijn als school, een grote rol.

Vertrouwen is niet zomaar terug en de stip op de horizon lijkt nog ver.

En ja, het enige wat dan echt belangrijk is en wat we voor elkaar kunnen doen is het niet wegwuiven, maar de dialoog aangaan. Elkaar opzoeken, zorgen dat we elkaar blijven zien en bevragen wat de ander of wij allen nodig hebben. Zodra het weer kan, doen we dat fysiek en op gepaste afstand. We gaan in gesprek, we hebben overleg, we drinken samen weer koffie en we vieren de belangrijke momenten. Er gaan mooie dingen gebeuren. We slaan de eerste paal, we verwelkomen de honderdste leerling maar veel belangrijker:

We vieren de betere tijden.
De tijden van stabiliteit, vrijheid zonder al te veel beperkingen.
Het moet. We gaan het meemaken. Ik geloof dat. Ik beloof dat.
Niet omdat ik weet dat het waar is, maar omdat ik weet dat we daar zo ontzettend naar smachten en ik wil dat het waar wordt. Hoop doet leven en dat moet de motor zijn.

Bedankt voor alles en meer.

Karin Donkers, Schoolleider Openbare Vroonermeerschool Alkmaar