Waarom? Mijn draadje door de tijd, door het leven en door onderwijs.

“Waarom schrijf je niet een column over zelfsturende teams of over hoe jij zou vinden dat er leiding zou moeten worden gegeven? Wat doet een schoolleider er eigenlijk toe? Je zei laatst nog dat jouw team het best zonder jou kan. Je schrijft over dingen die je bezig houden en dan zegt iedereen:”Wat goed dat je dat durft te zeggen.” Maar wat zeg je dan eigenlijk? Misschien moet je alles wat scherper neerzetten om echt iets te vertellen te hebben. Echt een standpunt innemen en de boel wat opschudden. Het zou een mooie volgende stap zijn in je schrijfproces.”

Ik zit tegenover hem en merk dat mijn gedachten beginnen te ratelen. Is dat dan waar ik voor schrijf? Een mening, een knuppel of column die stof doet opwaaien. Wat is eigenlijk de reden waarom ik blog? We luisteren net naar een interview met een bekende columniste. Een die altijd veel stof doet opwaaien. Ik zou dat helemaal niet kunnen en willen. Mensen die zo over me praten. Sowieso elke week het moeten, een mening moeten hebben, een antwoord op vragen moeten geven. Ik ben iemand die meer vragen dan antwoorden heeft. Dat is misschien ook wel de reden dat schrijven voor mij van een totaal andere orde is. Ik hoef niets na te laten. Ik hoef niet zonodig besmeurd en beschimpt te worden.

Maar waarom dan wel? Wat is dan de reden dat ik geen dagboek schrijf, maar mijn hersenspinsels wel deel met een een groter publiek. Zijn de hartjes en duimpje, de complimenten dan zo belangrijk? Nee, toch? Ben ik zo bescheiden of doe ik zo bescheiden? Ik ga terug in mijn herinnering naar de start van mijn blogs. “Honderdvierenveertig tekens op Twitter zijn te weinig om echt je mening te kunnen geven of je verhaal te kunnen vertellen. Waarom ga je niet bloggen?” zei Karin Winters ooit en stelde haar blog pagina op internet beschikbaar www.onderwijswijven.nl

Even aarzelde ik, maar toch nam ik deze uitdaging aan. Al snel werd het voor mij een manier om van me af te schrijven. Te reflecteren op mijn handelen, de dingen op een rijtje te zetten, maar ook omdat ik bang was dat ik zou ‘vergeten’. Nee, niet vergeten zou worden, maar om zelf te vergeten. De herinnering aan mensen en gebeurtenissen. Niet meer weten waar ik vandaan kom, wat me bezig houdt en hoe ik geroerd raak van dingen die met overkomen. Geen idee waarom dit zo belangrijk voor me is, maar het idee het weer terug te kunnen lezen maakt me rustig. Ditzelfde fenomeen doet zich voor met mijn Twitter tijdlijn. Ik gebruik deze ook als mijn eigen draadje door de tijd. Mijn lijn door het onderwijs en door het leven. Werk en privé lopen daarin aardig door elkaar.

Van gast blog naar eigen blog, naar het bloggen voor een onderwijs platform is dan een volgende stap. Maar alleen op mijn tijd en na het delen op mijn eigen blog. Er komen meer aanbiedingen, die ik vervolgens weer afsla. Te onzeker, te vaak, te structureel en als het woord moeten op mijn pad komt, dan haak ik af. Ik wil kunnen schrijven wat en wanneer ik wil. Maar ook gewoon angst, bang voor de kritiek, de hoogmoed of het verlies aan onbezonnenheid. Geen verantwoording hoeven afleggen.

Dus nee, ik hoef geen column of plekje in de krant, in een tijdschrift of op een website. Ik wil geen opinie stuk waar heel Twitter overheen valt en bediscussieerd. Ik ben niet op zoek naar de kritische noot of de aanval op alles wat in mijn ogen fout gaat in het onderwijs. Ik wil gewoon dicht bij mezelf blijven. Wat dat dan ook mag betekenen.

Karin Donkers

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.