Tien jaar schoolleider op een basisschool.
Dat moet je vormen, dat moet je voor een deel maken wie je bent. Het gaat immers niet om een korte heftige relatie maar om een lang duurzaam commitment met grote betrokkenheid en inzet. Natuurlijk heb ik de afgelopen maanden me afgevraagd wie ik zou zijn als ik geen schoolleider was geworden. Wie ik zou zijn maar ook, wat laat ik achter? De opmerking “Je weet wat je hebt en je weet niet wat je krijgt.” is een veel gemaakte opmerking. Maar tegelijkertijd geeft het ook aan dat er dus blijkbaar altijd een angst is voor het nieuwe, voor de toekomst, voor anders, voor het onbekende. Een drempel om het een in te ruilen voor het ander. Maar het is meer. Het is ook een soort onuitgesproken loyaliteit aan de mensen met wie ik werk en straks met wie ik werkte.
Wat heb ik veel geleerd de afgelopen jaren.
Wat heb ik veel mensen mogen ontmoeten.
Wat heb ik vaak mijn neus gestoten.
Wat hebben we veel plezier gehad.
Wat hebben we gevochten om als school er te mogen zijn.
Wat hebben we veel maar toch ook weer niet veel bereikt.
Wat is er veel herhaling.
Wat is het onderwijs mooi.
Maar wat is het ook grillig en vermoeiend.
Maar waarom dan nu toch dit afscheid?
Als ik zeg dat het gewoon tijd is, zal niemand daar genoegen mee nemen. Er moet immers bij elke keus die je maakt een motivatie aan ten grondslag liggen. En misschien is die er ook wel maar je groeit naar zo’n moment toe. Je merkt dat er herhaling is, dingen voorspelbaar worden. Je gaat weten hoe mensen gaan reageren. Dat is fijn maar ook weer niet. Waar gedrevenheid plaats gaat maken voor ergernis bijvoorbeeld. Terugkerende signalen of problemen gaan zien of misschien waren ‘ze’ wel nooit verdwenen. Ik kon geen bakker zijn zonder dat ik ook het brood lekker vond dat ik verkocht. Dat maakte me een beperkt inzetbare leerkracht, adjunct en schoolleider. Ik wilde niet op een school werken met een concept waar ik niet in geloofde. En dus wilde ik ook zeker niet de eindverantwoordelijke zijn. Ik wilde volledig gaan voor het onderwijs dat ik de moeite waard vond. Zo gingen er kansen aan mijn neus voorbij. Maar ik vond mijn principes altijd belangrijker.
Ik heb het al eerder gezegd.
Het plan om te stoppen in 2015 was er al. Het plan om met mijn werk als schoolleider te stoppen en iets weet iets anders te gaan doen, was er niet. Dat vraagt dus om opnieuw kijken naar de situatie, een stuk ontwikkeling en professionaliseren. Ik merkte dat ik het fijn vond om te leren, nieuwe dingen te horen, niet altijd zelf het laatste woord of de oplossing te hoeven hebben. Ik merkte dat de drive die ik op de Cocon voelde ook op andere plekken te voelen was. Het mee mogen doen niet aan één plek verbonden. Er andere werkrelaties ontstonden die ook warm en prettig aanvoelden. Dat ik, Karin Donkers, ook buiten de Cocon een gezicht mocht hebben. Dat er steeds meer mensen me in situaties trokken die niet meer veilig waren, maar wel prettig en uitdagend aanvoelden. En langzaam begon ik te bedenken dat er andere werkkringen zouden kunnen bestaan, waar ik me net zo welkom en op me gemak zou kunnen voelen als op de Cocon.En dan komt de dag, de dag dat het over was. Een nieuw begin, maar toch ook een afscheid.
Wat neem je mee na 10 jaar schoolleider op De Cocon.
Ik neem mee een kruis of eigenlijk een kruisje. Het besef dat ieder huis een kruisje heeft. Een ander leven achter de voordeur. Dat iedere leerling, ouder en leerkracht een thuis heeft of juist niet. Een start van de dag heeft goed of slecht, een rugzak gevuld met ervaringen die maken wie je bent, wat je doet of juist niet. Hoe je reageert, je in het leven staat, je ontwikkelt of juist beperkt. Dat je als schoolleider probeert rekening te houden met al die verschillen, maar dat het nooit tot ieders tevredenheid zal zijn en je altijd mensen teleur zal stellen of juist blij zal maken. Een constante zoektocht naar balans en evenwicht. Een kruisje als teken van ‘leven’. Maar voor iedereen anders en voor iedereen leven met een smetje, leven met geluk maar ook met verdriet. Niets en niemand blijft buiten schot. We krijgen allemaal ons deel. De manier waarop we er mee omgaan verschilt van kind tot kind, van mens tot mens, maar het maakt wie we zijn.
Een bad. Een warm bad, zo belangrijk na een moeilijke periode. Het gevoel thuis te komen. De relatie tussen mensen, het team waarmee ik jaren heb mogen werken. Geen vragen stellen of beantwoorden in heftige tijden. Maar gewoon er zijn. Je niet beter voor hoeven doen en ook mogen huilen als het even te veel werd. Mijn werk, mijn redding en mijn leven. Op een moment dat het leven even helemaal geen zin meer had. Mijn werk dat maakte dat ik opstond, me aan ging kleden, ging ontbijten en naar school toe ging. Een dagvulling, een stukje discipline toen de intrinsieke motivatie voor het leven even ver te zoeken was.
Een grijze muis. De belofte die ik ooit gedaan heb aan mijn collega directeuren. Zorg dat je nooit een grijze muis wordt, een ja knikker. Blijf opkomen voor je principes, je idealen. Ook wanneer je denkt dat het geen zin meer heeft. Je moet elke avond in de spiegel kunnen kijken en kunnen zeggen: “We doen wat we kunnen, ik heb gedaan wat ik kon.” Vergeet nooit ‘dat’ waar je het onderwijs voor in bent gegaan! De leerling/het kind altijd op de eerste plaats. Ik ben die grijze muis niet geworden, maar ik realiseer me des te meer dat die kans heel groot zou zijn geweest als ik geen keuze zou hebben gemaakt voor iets nieuws, iets anders.
Een stempel. En de onbedwingbare behoefte om in ieder geval te zeggen en te motiveren hoe ik er over denk. Impulsief, niet altijd even genuanceerd maar met garantie op een felle woordenwisseling. Je stempel ergens op willen drukken niet voor mezelf maar voor de leerling of de leraar. Dat gelijk hebben (of denken dat je dat hebt) echt niet betekent dat je ook gelijk krijgt. Een absoluut leerpunt voor de komende jaren waar ik voor mezelf zal moeten zorgen i.p.v. voor de ander. Of de inkt van de stempel die we als directie op De Cocon hebben gezet watervast en onuitwisbaar is geweest, zal de tijd leren. Ik hoop het, maar realiseer me ook dat iedere handgemaakte stempel mensenwerk is en dat de afdruk voor ieder anders.
Het kind. De eerlijkheid, de onbevangenheid en de loyaliteit van kinderen vooral in ingewikkelde situaties of relaties. Altijd of bijna altijd weer een nieuwe dag nieuwe kansen. Niet te veel omkijken, door willen, kunnen vergeven en denken in mogelijkheden en kansen. Soms volkomen onrealistisch en als in een droom, als van een andere wereld. Maar in ieder geval dat wat kinderen nog wel hebben, maar veel volwassen dat stuk onderweg zijn kwijt geraakt. Ik wil zo graag dat stukje kind behouden en koesteren. De verwondering, de onzekerheid en het verlangen naar een mooiere betere wereld. Waar de relatie tussen mensen weer op nummer één komt te staan i.p.v. kille data.
Een ketting. De realisatie dat ik onderdeel ben geweest van een team. Een schakel in de ketting. Het gaat om de schakels die elkaar sterk of zwak maken. Het gaat niet om mij, het gaat om dat team, de ketting. De samenwerking tussen mensen, de wil om iets goeds neer te zetten. Mooi onderwijs te maken. Het gevoel van ‘we vormen een ketting’ was daar in de eerste plaats samen met mijn collega Riet. Twee verschillende, zeer verschillende schakels maar oh zo krachtig en als één. Geen woord teveel, gedeelde passie en gedeelde zorg. Ze kent me goed en accepteert me zoals ik ben. Nam het naadloos over als dat nodig was. Een vrouw met een ongelofelijke betrokkenheid en loyaliteit. Iemands die zo goed van perspectief kan wisselen. Wat betekent dit voor de ander, het kind, de ouder en en/of de leraar. Alles durven zeggen, elkaar corrigeren. Af en toe weer met de ‘poten’ op de grond laten zetten. We vulden elkaar prima aan. We zetten elkaar in onze kracht.
Mijn team. Ons team. Een groep mensen soms heel close, soms heel kritisch, soms ordinair luidruchtig. Samen de Cocon gemaakt tot wat het nu is. Zij zijn het belangrijkste en dat was, maar is nu meer dan ooit duidelijk. Zij zorgen voor goed uitdagend en betekenisvol onderwijs. Dat deden ze, dat doen ze en dat blijven ze doen. Vertrouwen, autonomie en verantwoordelijk zijn hierbij hele belangrijke woorden. Onmisbare voorwaarden voor succes. De ketting zal weer sterk zijn, ook met een nieuwe schakel. Daar gaan jullie voor zorgen. Zeker weten. Heel veel succes. Bedankt dat ik een schakel heb mogen zijn.
Liefs Karin XXX
Je bent een bijzonder mens Karin, alleen al omdat je het zo persoonlijk en voor iedereen zichtbaar durft te omschrijven
Dankjewel voor het inkijkje, mooi mens. En succes met wat het ook is dat je nu gaat doen!
Tja… zo mooi en zo Karin! Wat een voorrecht om met mensen als jij te mogen werken (of in mijn geval ontmoeten en mee lezen), er van te leren en te genieten. Dat neemt niemand je ooit weer af!
Heel veel succes, Karin!
Wat een mooi ontroerend verhaal over jouw werk als directeur. Wat een gedrevenheid , puurheid , echtheid en alles mooi verwoord. WoW.. Ik ben er stil van!
Lieve Karin
Grote inspiratiebron. Prachtig en zeer imponerend beschreven hoe je in je werk staat. Staan voor je onderwijsdenken, staan voor het kind. Dit hoop ik ook te leren. Staan voor wie je bent en hoe je denkt. Dat in deze hectische tijd van moetisme.
Blijf je volgen en van je leren .
Hartelijke groet,
Anja Spaans