Ze begrijpen elkaar, spreken elkaars taal

Zijn donkere ogen kijken me strak aan. Oren naar achteren en zijn lijf ligt ietwat gekromd languit op de grond. Elke beweging die ik doe, wordt door hem gevolgd. Even probeer ik hem op een dwaalspoor te zetten door met mijn hoofd te schudden. In de hoop dat het staren stopt. Ik word er wat ongemakkelijk van. Ik bedenk me dat het misschien helemaal geen kater is. Misschien is het wel een spion. Zo eentje die ingehuurd is om iemand in de gaten te houden. En als dat dan zo is, door wie zou hij dan ingehuurd zijn? Wie heeft er baat bij om mij in de gaten te houden?

Ik sta op en loop naar de keuken om mijn lege soepkop op het aanrecht te zetten. Als ik me omdraai, zit hij naast me. Ik zet een stap en ook hij recht zijn rug om vervolgens zijn pootje op te tillen en een beweging ermee te maken. Ik besluit met een grote boog om hem heen te lopen en blijf in de hoek bij de piano naar hem staan kijken. Als hij denkt dat niemand hem in de gaten houdt, springt hij op het aanrecht en onderzoekt mijn soepkom. Hij lijkt erop dat hij bewijsmateriaal verzamelt in de vorm van vingerafdrukken en speeksel. Met zijn poot betast hij rand van het schaaltje en veegt ze af achter zijn oor. Hij besluit ook nog even wat te proeven, maar blijkbaar is het niet wat hij verwacht, want aan zijn kop te zien is deze smaak niet favoriet. Hij draait zich om en heeft mij opgemerkt. Alsof ik hem niet al die tijd al heb zitten observeren. Hij springt bijna achteloos van het aanrecht. Maar ik zie dat hij mij vanuit zijn ooghoeken in de gaten houdt.

Ik weet bijna zeker dat het uit de onderwijshoek moet komen. Privé ben ik immers niet interessant. Gewoon een doorsnee leven, huis en familie. Maar deze kat is duidelijk geïnteresseerd in mij of iemand in mijn nabijheid. Ik kijk om me heen en zie dat er nog iemand in de ruimte is. Klaarblijkelijk besteden ze geen aandacht aan elkaar, maar als ik even later heel onopvallend opkijk vanuit mijn boek vanaf de bank, zie ik toch iets wat lijkt op blikken uitwisselen. Ik probeer niet te kijken, want dat zou teveel opvallen, maar het gevoel van samenzwering wordt steeds heftiger. Ik realiseer me dat het twee tegen één is. Ze spannen samen, een bondje hebben ze en dat maakt dat ik me steeds meer opgelaten ga voelen. De kat miauwt hard klagelijk en de persoon antwoordt.

Ze begrijpen elkaar, ze spreken elkaars taal. Ik kijk hem vragend aan: “Ik kan hem lezen en ik ken hem als mijn broekzak.”
Heb ik iets wat zij willen? Ben ik iemand die ze liever niet in hun leven toelaten? Voel k hier me eigenlijk wel welkom? De grote zwarte kater is opgestaan en bolt zijn rug, kijkt naar links en vervolgens naar rechts alvorens hij de oversteek van de keuken naar de kamer maakt. Met zijn borst vooruit loopt hij mij voorbij. Ik ervaar het als heel imponerend, maar laat dat niet merken. Even staat hij stil, dan zet hij af met zijn achterpoten, springt op de bank en landt naast me op de geruiten deken. Zijn deken, nee hun deken.

Misschien is het toch beter om vriendjes met hem te worden. Mij weg laten pesten, is echt het laatste wat ik van plan ben. Ik ben hier en blijf hier. Ik bedenk me dat het ook weleens jaloezie zou kunnen zijn. Jaloers op de aandacht die ik van de andere aanwezige vraag en ook krijg. Een starre blik volgt en een intense miauw is hard hoorbaar.
Als ‘iemand wegkijken’ nog een uitgewerkte betekenis had moeten krijgen, dan heeft deze zwarte kater die nu gedefinieerd. Met een stoïcijnse, ietwat stuurse blik, probeert hij mijn aandacht te trekken. Zijn pootje tikt tegen mijn hand. Grappig, ik heb het nu over pootje dat klinkt veel vriendelijker. Zijn donkere ogen lijken nu ook een zachtere uitstraling te hebben. Langzaam schuift zijn lijfje mijn kant uit en een zacht geluid vergezelt zijn pogingen om zich tegen me aan te vleien. Ik steek mijn hand uit en kroel hem onder zijn kin. De zwarte harige verrader legt zijn kop op zijn poten en spint. Nog even schuift zijn lijf in de holte van mijn knieën. Hij sluit zijn ogen en valt in slaap. Het werk zit erop, de tijd om te ontspannen is gekomen.

Karin Donkers