Zeven jaar, zeven keer 365 dagen, zeven keer 365 nachten, zeven keer 52 weken.
Zeven keer van alles en nog wat losse.
Veel meer herinneringen en nog veel vaker iets dat ik met je had willen delen.
Wat gaat de tijd snel, maar wat gaat die tijd daarentegen ook weer tergend langzaam.
Ik kijk naar je foto en ik realiseer me dat je er nog altijd bent, elke dag en elke nacht.
Er wordt door ons nog dagelijks over je gesproken.
Blijkbaar is iemand als jij in staat geweest om zoveel liefde en herinneringen mee te geven dat ik jaren vooruit kan.
Ik kan er jaren op kan teren en het allemaal nog heel helder voor de geest halen.
Je stem, je geur, je aanraking, je lijf, je liefde.
De impact van een heftige gebeurtenissen, de verwerking van zo’n groot verlies, de invloed van een traumatische ervaring zoals een ziekbed en de daarop volgende euthanasie zijn pas jaren later duidelijk.
Duidelijk? Nee niet duidelijk, maar zichtbaar.
Zichtbaar? Nee niet zichtbaar, maar voelbaar.
Voelbaar? Nee niet voelbaar, maar…………
Ach, ik weet het ook niet.
We hebben hier en daar wat schade opgelopen. Sporen en restverschijnselen zijn er, op alle gebieden.
Bij mij, bij de kinderen, in ons huis.
Maar waar of wat precies? En of ze te wijten zijn aan jouw ‘afwezigheid’?
We zullen het nooit weten en dat hoeft ook niet.
We kunnen er immers toch niets meer mee.
Het is zoals het is, niet meer en niet minder.
Maar wat er ook is, is heel veel liefde. Heel veel loyaliteit.
Zorgen voor elkaar, er zijn voor elkaar.
We zijn een echt drietal, met alle drie eigen rituelen en herinneringen aan jou.
We accepteren de verschillen en proberen er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Je leeft voort.
Jij, met je goede en slechte eigenschappen, met je gekke en lieve karaktertrekken,
met je manier van kijken, je loopje, je gebaren, je lach, je omgang met anderen
en de manier waarop je naar het leven keek.
Ik zie ze terug in onze zoon en dochter.
Twee prachtige mensen, twee mensen met een ongelofelijke vechtlust.
Twee mensen met heel veel liefde en empathie.
Maar ook twee mensen met littekens, met bagage en met hoge eisen vooral aan zichzelf.
Mijn kinderen, onze kinderen. Twee volwassenen. Wat houd ik van ze.
We zijn er nog, maar jij bent er ook nog.
Ik weet dat je er altijd zal zijn.
Voor mij en voor ons.
‘t is niet aers.
Xx
In memoriam
Ted Donkers 05-05-2010
Karin Donkers
Moeder van Melanie en Jasper
Dank je wel, mens wat kun jij de dingen toch prachtig verwoorden!